Çok uzak geçmişi olan insanların, hayata bağlılıkları başkalarından daha fazladır. Görüntülerinin yansıttığı yorgunluk, bıkkınlık, karanlık, uzaklık bundan olsa gerek. Bir süre sonra kendi yaşamlarını bir akvarium sanırlar. Dünyaya ve her şeye cam duvarlar ardından bakınırlar. Hatta, akvariumdakı yaşama el uzatanları dahi yabançı olarak görürler...
İnsanın trajedisi, hislerine pranga takmakla başlar.
Benim itirafım, zırhlarımı çıkardığım anda, bu aşk için bile olsa, derime vurulmuş yenilgi damgalarının aşkara çıkacağı ve uğraşılması anlamsız bir hale geleceğim korkusudur.
Korkmaktan korkmadım hiçbir zaman...
1 yorum:
atese aski pervaneden baskasi bilemez.
yanmadan konusulamaz. 'yanmayi göze almak' bu konuda konusmayayim.
damgalarin izi de yanmaya isaret ediyordur belki.
insafsiz olma!
Yorum Gönder