Güncel konuları yazma alışkanlığı olmayan bir tarihçi, böyle bir konuda yazılı olarak fikir beyan etmekten utanır. Bu yüzden tarihçi, tipik bir kara (toprak) insanıdır. O, yazdığı şeyin zeminini kayalıklar üzerine oturtmayı sever. Çünkü, tarih kadar, kendi yazdıklarının da tarihsel devamlılığını dilemektedir. Yazılı düşünceler içinde zamansal depremlere en dayanıklı olanı onu eserleridir. Düşüncelerin, kişlerin, toplumların ve dönemlerin cesetlerini kefenlemek kağıtla yapılmaktadır. Ve bu defin işlem sırasında tarihçiler, ölülerini mürekkeple yıkarlar. Bundan olsa gerek, bütün modernliğine, bütün güncelliğine ve bütün şimdiki zamansallığına rağmen her çağ, tarihsel epistemenin kolları arasında okşanmaktadır. Tarihçi tutkuları gereği, bu kendini okşatanların pek nakörce izledikleri ilişkiden arta kalan masalların kaydını geçmektedir. Bu masalları tarih düşmekle kalmıyor, tarihi de yeni kayıtlarla masallaştırıyor.
Ancak, “Aydın” bunun tam tersini yapmaktadır. Aydın, şimdinin, çağın, popülerliğin ve sürmekte olan mevcut değerlerin “tercihli oğlanı”dır. Onun zamanı Güneşin doğuşuyla başlar ve batışıyla son bulur. Ve aydın, bütünüyle tarihin ve tarih düşmanıdır. Kendilerinin yaşadıkları çağ için bütün çağları yıkanlar ve yıktıkları şeyin güncel okumasını ve görüşünü dayatanlar onlardan başkası olmamıştır. Geçmiş bu denli çirkin gösterilmeseyedi, kimse bugüne bağlı kalmazdı. Geçmiş bu denli aşağlanmasaydı, kimse bugünün değerlerine sahip çıkmazdı. Ve geçmişin insanları bizim dışımızdaki varlıklara ve canlılara benzetilmeseydi, bugünün insanlığının bir anlamı olmazdı. “Şimdilik dini”nin havarisi olan aydının peygamberi ve kitabı, bütün peygamberler arasında ve bütün kitaplar içinde her türlü varlıktan ve inançtan yoksun. Yabancı peygamberler kadar onun peygamberinin bir oluş durumu yoktur. Aydın, bizim zihnimizin günlük telepatik uğrak noktalarıdır. Bunlar zorunlu duraklardır. Çünkü çağın geçiş güzargahları yapılırken, önce bu duraklar inşa edilmiştir. Bu denli zamansal olmak, aslında zamandışılığın ve bu denli mekana (duraklara) bağlı kalmak mekansızlığın bugüne bağlı sonsuzluğunu oluşturmaktadır. Bu sonsuz işleyişin gün gün geleceğe doğru fırlatılan, aslında hep tekrarlatılan seyir yolcusu toplum denilen ve tek özelliğinin kalabalık olmasından ileri gelen bir takım kutsal söylemlere inandırılmış, oysa iktidar-söylem tunelinin kabuslarından geçirilen halktır. Aydın, tunel tuzaklarını gösteren süslü işaretler olarak göstergelerin canlandırılmış ışıklı yüzleri gibi toplumun bu parlaklığa dalmasıyla zaman yitirerek tuzağa düşmesine neden olan, ancak yerleri ve doğal varlıkları gereği uyarıcı nitelik taşıdıkları için masum tanıklarıdırlar. Onlar varlık işaretleri değillerdir, varılacak güzargah üzerindeki var sayılmış göstergelerdir.
Gazeteci-yazar Hrand Dink cinayeti, şunu bir kez daha kanıtladı: Türkiye’de aydının toplumu temsili, toplumun aydını temsiline zorunlu kılınmıştır. Bu tablonun en güzel kanıtı: “Hepimiz Hrandız, Hepimiz Ermeniyiz” pankartı oluşturmaktadır. “Her kesin Hrand” ve “her kesin Ermeni” olmasını isteyen Aydın’ın Türkiye’side ortaya çıkan bütün sorunlar ve bütün cinayetler “her kesin Hrand” ve “her kesin Ermeni” olmayışından doğuyorsa eğer, bu aydının toplumu temsili ile, toplumun aydını temsilinden doğan çarpıklıktan ileri gelmektedir. Çok daha önemlisi bu çarpıklık “her kesin her kes olmaya zorlandığı” ve böylece “her kes dışında kendisi olamadığı” bir aydın-toplum ve toplum-aydın sorunundan kaynaklanmaktadır. Kendi toplumundan sürekli “her şey olmasını” isteyen aydın ile kendi aydınından “bir şey olmasını” isteyen toplum arasında tek birleştirci nokta omuzlarda taşınan tabutlardır. 32.000 şehidini omuzlarında taşıyan toplumla, Hrand’ını omuzunda taşıyan aydına aynı acıyı tattıran canilerin “cesaretiyse” eğer; caniler bu cesareti öldürmekten duydukları hazdan değil, toplum ve aydının kendisi dışında her şey olmasından almaktadır. Her şey olunduğu durumunda her şeyin hedefi haline gelinebilineceği anlayışının olmayışı, bu iki gücü temsilin temsili konumuna düşürmektedir. Bu durumda da ne acı ki meydan “tek bir şey olduğu ile övünen canilere” kalmaktadır. Kalabalıklar “yok edilen kutsallarını” gerçek dışı dünyaya (mezara) götürürken, kutsallarını yok eden canileri gerçek dünyada bırakırlar. Bu da canilerin bir tek şey olduklarının gerçeği haline geliyor. Oysa, çağdaş dünyada, daha doğrusu “şimdilik dininde” aydın ve toplum gerçeğin, yani dünyanın yanında yer almaktadırlar; bütün bilimsel ve düşünsel anlayışlara göre. Ve yine çağdaş dünyanın gerçeklik sınırlarını ifade ve düşünce hakları belirlemektedir. İfade ve düşüncenin çağdaş dünyada belirlenmiş en büyük hak olduğu halde, gücün akılalmaz biçimde bütün haklar üzerinde haksız biçimde hak konumuna gelmesinin yine aydın-toplum tarafından savunulmasından, ifade ve düşüncenin her şeye ve her kese bağlı kılınmasından doğmaktadır.
Hrand Dink’in ölümüne neden olan hain saldırıyı bu ülkede haklı göstercek bir tek Allah’ın kulunun olamayacağı konusunda herkes ittifak etmektedir. Bunun, bu ittifakta herkesin yer aldığını fırsat bilen aydınlarca toplumun “her kes olması”na dönüştürülünce, sürekli kendisinden bir şey olmasını bekleyen toplum nazarında aydının ne olduğunu sorgulatmaktadır. Bildiğim kadarıyla, Türkiye Cumhuriyeti vatandaşlık hakkını elinde bulunduran her kes tek bir kimliği paylaşmaktadır. Bu belirlenmiş bir haktır. Bu hak, söz ve ifade hürriyeti kadar biçimlenmiş meşru ve değişmez bir haktır. Bu hak bu ülkede her kese aynı eşitliği öngören toplumsal bir haktır. Bu hakkı çiğneyerek, topluma kendisine verilmiş kimliğin dışında durmasını isteyen aydının haksızlığı bir insanın ölümünün üzüntüsü ile psikolojik bir haklılığa dönüştürülecekse, o zaman haksızların hakları doğrulanacaktır. Bu ülkede herkes bir kimliğin parçası olduğu halde, aydınlar neden bu kimliği herkesin dışına çıkartmak hevesindeler?
Hrand Dink, Ermenistan vatandaşı değildir. Ve yine Hrand Dink anayasal olarak “Ermeni” kimliği taşımamaktadır. Bu yüzden hiç kimse, ama hiç kimse “Herkese Hrnadlık” ve “Ermenilik” kimliğini yükleyemez. Ama acı olan şu ki, bize ancak iki tercih hakkının verilmesidir: ya Hrand ve Ermeni olacağız, ya da katilin yanında yer alacağız. Kendimiz olmamak için her şey olmamız istenen bir aydınlar sınıfına sahibiz. Ve kendimiz olmamak için her şey olmamıza göz yüman bir yönetime sahibiz.
Kusura bakmayın dostlarım, benim kimliğim dışında hiçbir şeyim yoktur. Ne aydınlar gibi sosyete sofralarından tek lokma tatmışlığım var, ne iktidarlar elinden bir yudum su içmişliğim. Ben, siz ellerinizde “Hepimiz Hrandız, Hepimiz Ermeniyiz” pankartıyla rahat cenaze törenleri yapasınız diye cebindeki kuruşları sayarak ona göre gideceği okul ve kütüphaneye en uygun otobüsü seçen, ancak benden kimliğimi talep edenler yüzünden saatlerce trafikte bekleyen, kimliği her gün değişen yaşlı bir kadının bayılarak üzerime düşmesine sadece üzülerek karşılık veren; kimliksizlik yüzünden teröre karşı bacağını kaybetmiş gazisine oturacağını teslim etmemek adına sahte uyur, dalmış, farkına varmamışlık numaraları yapan liseli gençlere nefret besleyen, sokağın ortasında çantasını kapkaçılara kaptıran orta yaşlı bir bayana polisin yapacak hiçbir şeyimiz yok demesiyle içinden öfke kusan, şehrin en işlek sokaklarında uyuşturucu ticareti yapanların eşkıya görünümünden dolayı yolunu değiştiren, param olmadığı için almak istediğim kitapları her akşam kitap raflarından alarak koklamakla yetinen, bütün insanlığa karşı işlenen haince, canice cinayetlerin önüne geçmek için kafasında sanki siz aydınların nazarında bir “bokmuş” gibi mücadele etmek adına masumca planlar tasarlayan; her gün Irak’ta ölen yüzlerce insana, Somali’deki açlığa, Bosna’daki felakete, Karabağ’daki katliamlara, Çeçenistan’daki bir ulusun yok oluşuna bağrı kan ağlayan; ve bütün bu ezilmişlik, itilmişlik, kendini ve yaşamını hiç yaşamamışlık yetmiyormuş gibi birde benden kimliğimi değiştirmemi ve her yıl 24 Nisan günü dünyanın 250 şehrinde toplam 600 milyon kişinin katılımıyla “Katil Türkler”, “Türklere Ölüm”, “24 Nisan: Müslümanları Cehenneme Uğurlamak Günü”, “Büyük Ermenistan’ı Kuracağız”, “Hayalimiz Sizin Ölümünüzdür” pankartı taşıyan bir kimliğin temsilcisi olmamı isteyerek beynime durmadan tecavüz eden haberlerden dolayı tek sosyal eğlencesinin kırık bir antenle ancak birkaç kanala ayarlanmış televizyonunu izlemekten mahrum bırakılmış biriyim. Ve ben, bu ülkede benim gibi yaşayan milyonlarca insandan sadece biriyim. Ve belkide 32.000 insanını ülkesi ve kimliği için teröre kaybeden bir annenin oğlu olmadığım için şanslı biriyim. Şanslıyım, çünkü vatanı için ölenlerden biri olsaydım ve tabutumun arkasında sadece bir grup asker ve ailem yürüseydi ve bir tek aydının elinde “Hepimiz Askeriz, Hepimiz Şehidiz” pankartı olmayazağı yüzünden, bu sahipsizlik ve kayıtsızlık yüzünden sevdiklerimi de kimliksizliğe yenik düşürerek ruhu çarmıha gerilmiş biçimde gitmenin acısı mezarımı saracaktı.
Ve bir inançsızlık göstererek:
“Ağzım kurusun, yok musun ey Adl-i İlahi”
Son Not: Toplumların eb büyük günahı UNUTMAKDIR.
5 yorum:
Mükemmel!
burada esas olan mesele toplumumuzun kendi bireyselligini kavrayamamış olmasındandır.
Esasında birey olarak ben bu toplum içerisinde en küçük azınlığım ama toplumda ben gibi küçük azınlıkların ( tek bireyler olarak ) oluşturdugu toplum denene kalabalık benim ile aynı azınlık kütlesi içerisinde yer alıyorsa ben azınlık olmuyorum.Lakin benim azınlıgım toplumun tamamı ile örtüşmüyorsa orada azınlık oluyorum.Bunu belirleyen yegane etmen tamamen kelle sayısı ve ben kendimi bir toplumda kelle olarak saydırmak istememeden dolayı azınlık olaraktan kalmayı yegliyorum lakin ben istesem de istemesem de toplum beni azınlık olarak gormediginden dolayı ben azınlıkların sorunlarını cekmiyorum.Hal boyel iken ben kendimi kimi yerde otekilestirilmis olarka goruyorsam azinlik olarak addedilseydim demek ki nasıl olurdum.Mehter marşını dinleyen 10 komünistten 9'unun milliyetçilik damarları nasıl kabaralıp neredeyse yon deiştirmek olanlar gibi bu kadar baskının yapıldıgı bir toplumda yaşasaydı bu ülkenin cengaver evlatları 10 tanesinden kaçı vatan haini olurdu bilinmez.
Olaya bir de boyle bakmak lazım gelir diye düşünmekteyim.
kimlikler anayasalarca belirlenmez, kişilerin kendilerince de belirlenmez, hatta ait olduğu cemaatçe de.. bazen etnik kökenini bilmek bile, seni kendinden saymayanlarca ve bu kişilere ait devlet tarafından, sana senin kim olduğunun ve kim olmadığının karşı konulmaz bir şekilde dayatılmasını da getirir. demek istedğim, hrank dink ermeniydi, kimliğini bu oluşturdu, ve ilginç bir şekilde bu aslında onun inatçılıkla ve ısrarla elde ettiği bir şey de değildi. atalarının kimler olduğunu geçmişini (bir çok kişiden beklendiği şekilde)inkar etmemesi onu kaçınılmaz olarak ermeni ve öteki ve hatta düşman olarak işaretledi. hrant dink, hiç bir suç kaydı olmadığı halde hayatının son 4 yılına kadar pasaport alamadı. günlük hayatta iş yapabilmek için yıllarca fırat adını kullandı. ve sonuçta kelimeleri doğrudur veya yanlıştır; dediği bir söz yüzünden öldürüldü. "hepimiz ermeniyiz", buna vicdanı elvermeyen insanların, mağdurla ve onunla aynı savunmasızlığı paylaşan geriye kalmış bir avuç insanla bu cinayet bağlamında özdeşleşen insanların kendiliğinden verdiği tepkidir. üç beş kişi bu sözü ilk hayırdı ama vicdanlarda yankılandı ve samimi şekilde müslüman ve türk olanlarında söylemekten kendini alamadığı, şiddete ve onu besleyenlere isyan ve karşı durmanın işareti oldu.
hepimiz ermenyizi demek biz kendi milli kimlik ve kökenimizi sevmiyoruz, terkettik, artık ermeni olduk demek değildir. insanlar normalde toplumun çoğunluğunda infial uyandıracak fikirler söylediklerinde ermeni oldukları için fazladan tepki görüp öldürülebiliyorsa veya daha alt düzeyde bir ayrımcılık sıradan vatandaşın hatta okumuşların zihninde yer bulabiliyorsa, buna vicdanı elvermeyen "bizim" gibi sıradan insanların geriye kalmış bir avuç ermeniye "sizinle beraberiz, siz bizdensiniz biz de sizdeniz, ermeni olmakta hiçbir eksiklik küçüklük görmüyoruz, tersine sevgi, saygı ve hayranlık duyuyoruz" demesidir.
üstüne üstlük "ermeni olmak", yukardaki anlamların dışında kendi anlamıyla da, sevelim ve ya sevmeyelim, geçmişte ne yaşanmış olursa olsun, anadoluda yaşayan bu halkın "kendisi olması", "başka bir şey olmaması" her ne demekse işte onun da ayrılmaz bir parçasıdır. tıpkı sayıları ne kadar az olursa olsun ermenilerin de bu toplumun esastan bir parçası olduğu olması gerektiği gibi.
Erkan bey
" "sizinle beraberiz, siz bizdensiniz biz de sizdeniz, ermeni olmakta hiçbir eksiklik küçüklük görmüyoruz, tersine sevgi, saygı ve hayranlık duyuyoruz" demesidir. " Sözü esasında ne kadar ters bir ifade oldugunun farkına varmanızı isterim çünkü bir sizi küçük görmüyoruz demek o kişiyi eleştiri hakkının size verilmiş olması gibi görmek demektir.Sonuçta Türklügün oyle çok üstün bir ırk oldugunu düşünmüyorum.Hatta islamın bunca yıllık sancaktarlıgını yapmamış olsa boyundurluk altında kalmayıp özgürce hareket etmesinden başka bir üstün yanı oldugunuda düşünmüyorum.Hal böyle olunca insanların kendilerini ifade ederken kendileri olarak ifade etseler daha hoş olmaz mı ? Şahsen böyle düşünüyorum.
Biz turklerin zayif noktasi unutkanligimizdir. 1905-1906, 1918-1920-ci illerde ermeniler Azerbaycan turklerini soykirima maruz qoydular. Unutduq. sonucda Irevanimizi, Zengezurumuzu, Qarabagimizi qopardilar. XIX-XX asrlarda Osmanlidaki turkler de katl edildi. Hec olmazsa siz unutmayin. Bu gun Turkiyede turk adi ve soyadlari tasiyan yuzlerce ermeni yasiyir. Onlarin yuksek devlet vazifelerine gecmesi ne ile neticelene biler? Kabul etmeliyiz ki, biz onlara ne kadar iyilik yapsaq da, dost gozuyle baksak da sonda ihanetle yuzlesirik.
Yorum Gönder